۲۴ اسفند ۱۳۸۴
مراسم مدنی صدمین روز شهادت خبرنگاران
دیروز مراسم صدمین روز شهادت خبرنگاران بود.
از وقتی هواپیمای نظامی حامل خبرنگاران در ۱۰۰ روز پیش سقوط کرد، خبرنگاران دوست داشتند یک مجلس اختصاصی برای همکارانشان برگزار نمایند؛ اما همیشه بزرگان پیش قدم بودند و مراسم رسمی برگزار می شد. در چهلم آنان نیز نوبت به خبرنگاران نرسید. تا این که تصمیم گرفتند صدمین روز را خود خبرنگاران برگزار نمایند.
در این مدت برای پیدا کردن مقصر تلاش های متفاوتی شد. همسر یکی از آنان چند بار تماس گرفته بود که خیلی زیر فشار هستند که در مورد این مسأله و پیگیری آن نباید سخنی بگویند. می خواست این مطلب را به آقای خاتمی انتقال دهد. دیروز هم در مراسم، افشاری، خبرنگار پر تلاش خبرگزاری فارس اعلام کرد که قرار بود فیلم مستندی از دلائل سقوط با صدای خلبان و صداهای داخل هواپیما به نمایش بگذارندکه بعضی از مقامات تماس گرفته اند که نباید آن را نمایش دهند و نمایش ندادند.
وقتی به مراسم رسیدم آقای شمخانی، وزیر سابق دفاع در حال سخنرانی بود. آقای خاتمی هم آمده بود. از حضور مقامات رسمی هم خبری نبود؛ خود خبرنگاران بودند و خانواده ی شهدای عرصه ی خبر. آقای خاتمی سخنرانی کوتاهی کرد ولی خیلی تند نسبت به این فاجعه و قصد و تقصیرها حرف زد. آقای طلائی نیک، نماینده ی مجلس و عضو یا سرپرست گروه پیگیری کننده ی ماجرا از سوی مجلس هم در جلسه بود. پرسیدم خلاصه ی تحقیقات چه بود؟ می گفت هواپیمایی و نظامی ها هر کدام به سهم خود تقصیرهایی داشتند، ضمن آنکه فرسودگی و نبود قطعات هم تأثیر بسزایی داشته است.
بخش تلخ ماجرا، شهادت این همه نیروی کارآمد بود. حالا مقصر هر که باشد، چه فرقی می کند، آن هم در جائی مثل کشور ما که معمولا این پیگیری ها هیچ وقت به نتیجه ی درستی نمی رسد که بتواند در آینده جلوی تکرار آن را بگیرد؛ همچنانکه بعد از مدت کوتاهی هواپیمای سردار شهید کاظمی سقوط کرد.
وقتی در کلیپ کوتاهی تصاویر شهدا را پخش می کردند، صدای گریه ی بلند خانواده و فرزندان کوچک خبرنگاران همه را به گریه انداخت. اواخر جلسه عبدالله رمضان زاده، سخنگوی دولت سابق و حضرتی، مدیر مسئول دوست داشتنی روزنامه ی اعتماد را دیدم. در مسیر خروج از سالن هم به آقای کروبی برخورد کردم؛ به احترام ایشان دوباره به جلسه برگشتم. البته آقای چمران هم به عنوان رئیس شورای شهر آمده بود؛ از ایشان پرسیدم که شهر امن و امان است؟ گفت نه، انفجار و آتش سوزی است.
مرگ واقعا تلخ است. خدا به خانواده های این شهیدان صبر دهد. این که خبرنگاران خود دست به کار این بزرگداشت بودند نیز تفاوت اصلی جلسه ی دیروز با جلسات رسمی بود. شاید به دلیل اینکه این بر و بچز خبرنگار پرروئی کرده بودند و مراسم غیر رسمی و مدنی برگزار کرده بودند. حتی وزیر ارشاد و رؤسای صدا و سیما و خبرگزاریهای ایسنا و جمهوری اسلامی و روزنامه هایی که خبرنگارانشان در این حادثه شهید شده بودند در جلسه شرکت نکردند... در کار گلاب و گل رسم ازلی این بوده است که شهادت نصیب خبرنگاران شود و رؤسا شاهدان بازاری باشند که تنها در مراسم رسمی شرکت می کنند.
