۱۶ آبان ۱۳۹۷ تبعیض حمایتی در مورد مسلمانان چین مسلمانان چین هم مثل بقیه مسلمانان به خدا ورسول ایمان دارند اما مظلوم مانده اند.. حتی اگر در سیاست خارجی مبانی حقوق بشر اولویت نداشته باشد، اما بر اساس قواعد  دفاع از مسلمانان باید یکی از اصول خدشه ناپذیر سیاست خارجی باشد. رنج آور است اگر بین ستم بر مسلمانان بر اساس نوع رابطه ایران با کشور ستم کننده تبعیض صورت گیرد. در طول هفته های گذشته خبرهای دردناکی از مسلمانان چین به گوش می رسد. اویغورها نژادی ترک تبار در شرق دور چین هستند که مسلمانند. ترکستان یا استان سین کیانگ در زبان چینی جایگاه اصلی آنان است که شهر باستانی کاشغر در کرانه جاده مشهور ابریشم در آن قرار دارد. قرن ها است این منطقه مسلمان نشین در اختیار چین است و دهه ها است که حزب کمونیست چین بر آن حاکمیت دارد. سالها است که اویغورها تحت شدیدترین سیاست های تبعیض آمیز نژادی و مذهبی از جانب پکن قرار گرفته اند نام ایغورها از اسم 24 قبیله اغوز از تاریخ قبایل غازانی آمده است.  ایغورها به عنوان بخشی از ملت بزرگ چین دچار ستم مستقیم شده اند. اخیرا دولت چین بیش از یک میلیون از مسلمانان چین را به صورت رندوم از خانواده ها جدا کرده و آنان را  دستگیر کرده و به اسم مبارزه با افراط گری در اردوگاه بزرگ سین کیانگ زندانی کرده است دولت چین ابتدا وجود این اردوگاه و این ستم سیستماتیک بر مسلمانان چینی را انکار میکرد بعد از فشار تعدادی از کشورها چین اعتراف کرد که این کار انجام شده است و مسلمانان چین در این اردوگاهها برده می شوند که به آنان اصول مدارا و تسامح و همزیستی مسالمت آمیز و دوری از خشونت و در نهایت ترک دین آموزش داده شود. شنیدن این خبر در قرن فعلی غیر قابل باور است. آنها از دهها نسل قبل چینی بوده اند و مسلمان. سابقه خشونتی هم نداشته اند.فقط این اتفاق وحشتناک برای پیشگیری صورت گرفته است. وقتی این خبر به برکت مخالفت غربی ها با چین از سوی سرویس جهانی تلویزیون بی بی سی پیگیری شد، ودر آن گزارش تصاویر هوایی دهها کمپ نگهداری و حصر چینی های مسلمان به نمایش در آمد، دولت چین پذیرفت که با بعضی از مسلمانان داخل کمپ گفتگو شود . طبق معمول همه کشورهایی مثل چین، وقتی چند نفر از افراد برای مصاحبه معرفی  شدند، خیلی شیک ومجلسی به خبرنگار گفتند وضع ما خیلی خوب است. در اینجا به ما صنایع دستی و حرفه هایی مثل نجاری و خیاطی آموزش داده میشود، ما در اینجا سواد میآموزیم و خوشحالیم.   حتی اگر جمهوری اسلامی و یا دولت های دیگر اسلامی به خاطر ملاحظات سیاسی نمی توانند با چین سر شاخ شوند، علمای دینی وظیفه حمایت از مسلمانان چین را چرا فراموش کرده اند؟ در دوران اصلاحات، که من رییس دفتر رییس جمهور بودم، یک بار آیه الله صافی گلپایگانی از من خواستند به خدمتشان بروم. رفتم قم.خیلی حساس و دلسوز در مورد مسلمانان چچن که آن روزها توسط دولت روسیه مورد آزار وقتل قرار گرفته بودند تذکر دادند و خواستند رییس جمهور از وزارت خارجه بخواهد در این مورد فعال باشند و بدانند فقط مردم فلسطین، مسلمان نیستند. دغدغه علمای دینی برای جلوگیری از ظلم به مسلمانان نباید با نگاه تبعیض آلود سیاسی باشد. لينك 2

	۰۳ آبان ۱۳۹۷ ادبیات تکراری، افت اطلاع رسانی یکی از اتفاقات پنهان که تاثیرات منفی زیادی بر روح وروان نسل جوان و حتی میانسال دارد، تکرار سخنان و اهداف استرتژیک کشور است که در طول ده ها  سال با ادبیات یک سانی از سوی مسئولان مختلف اجرایی و قضایی و پارلمانی ادا می شود. از این ادبیات یک سان چند دهه ای ذهن و تفکر مخاطبان متفاوت نسل امروز خسته شده است.  به همین میزان یکی از اصلی ترین دلایل بی توجهی و بی مخاطبی رسانه های رسمی هم در این حقیقت نهفته است که ادبیات تکراری دهه های متوالی، حس نیاز به مخاطبان نو شده نمی دهد. به برکت دنیای مجازی به راحتی می توان به آرشو ها دسترسی پیدا کرد.  به صورت رندوم به تیترهای روزنامه ها، یا خلاصه خبرهای سالهای متمادی نگاه کنید به این واقعیت مورد ادعا به راحتی می رسید. بعضی کانال ها و سایت هایی هستند که تاریخ سیاسی و روزنامه ای را نقل می کنند. یعنی تصویر وتیتر های سالهای قبل در همان روز را منتشر می کنند. وقتی به آنها نگاه میکنی، حتما باید سال انتشار آن را با دقت ملاحظه کنید. واقعا نمی شود فهمید این تیتر در امسال بوده؟ دهسال قبل؟ بیست سال قبل؟ سی سال و بیشتر؟ این آن اتفاق دردناک است. واقعا این جملات من اغراق نیست. به خصوص اگر به جای اسم افراد، عنوان و تایتل آنها ذکر شده باشد. مثلا اگر نوشته باشد یکی از نمایندگان مجلس گفت. رییس جمهور گفت. رییس قوه قضا گفت. در نماز جمعه امروز عنوان شد. دقت بسیاری لازم است که حتما سال آن دیده شود. وگرنه فکر میکنی همین امسال بوده است. اما ناگهان یکه می خوری که مثلا مال ۳۰ سال پیش است. حتی در مورد جناح های سیاسی هم تا حدودی این اتفاق جاری است.  اصلاح طلب ها، اصولگرایان و گروه های کوچک سیاسی هم البته در چارچوب نظراتشان نو آوری نداشته اند. طرفه اینکه تکراری ترین و عقب مانده ترین حرف ها در اپوزوسیون های برانداز، مجاهد، و سلطنت طلب گذشته بوده است. شاید در تاریخ این سالها اخبار دوران جنگ تحمیلی و تا حدودی عناوین خبری بعد از دوران اصلاحات و ایام مجلس ششم کمی  تفاوت وجود داشته باشد. آن چه مورد نقد من است، منافات با پایبندی به اصول و ارزشها ندارد. می توان وباید به اصول ملی و انقلاب پایبند بود امانوع بیان آنها باید در طول زمان متفاوت باشد.  شرایط سواد، فهم، و از همه مهمتر با پدید آمدن فضای مجازی و تغییر ذائقه جمعی، باید از نوع ادبیات فهمید که این حرف ها حداقل در طول ده سال اخیر بوده است لينك 2

	۰۳ آبان ۱۳۹۷ نمایشگاه جغد رسالت شومی زدایی هنرمندان *در شرایط تلخ جامعه هنرمندانی هستند که می خواهند شومی در جامعه نباشد.جغد را هم عاشقانه تحویل جامعه غمگین می  دهند. وقتی مثل شرایط این روزها همه چیز آماده است که آدم ها غمگین باشند، دمیدن بر رنج ها و غم ها و ایجاد افسردگی فراوان تر  هنر فرهیختگان نیست. *خبرها پر است از مشکلات. زندگی اکثریت جامعه نگران کننده . امید به اینده به خصوص آینده فرزندان وکوچکترها کم رنگ شده است. تکرار اینها مشکلی را از جامعه حل نمی کند. *هنر آوردن لبخند به لب ها و یا توجه به شیرینی زندگی برای مردمی که قرار است یکبار زندگی کنند و از بد حادثه طبیعتی که دست آنها نبوده در مقطعی زندگی می کنند،‌هنر است. *امید بخشی، شیرین دیدن شرایط تلخ، آفریدن لذت برای جامعه بر عکس آنچه جمعی القا می کنند به معنای حمایت و یا کمک به حکومت نیست. این کار به معنای حمایت و کمک به مردم است. اگر کسی بتواند در این شرایط  از زندگی،عشق، خنده، محبت، امید حرف بزند نشانه آن است که مشکل وکمبود جامعه اش را درک کرده است. *راحت ترین راه در شرایط فعلی رواج بد اخلاقی و تلخی و غم است. این بد اخلاقی هم می تواند در چارچوب انقلابیگری رواج پیدا کند و هم می تواند در کادر ضد انقلابی و گروههای برانداز باشد که هر کس غیر خودشان را سوپاپ اطمینان می دانند . فرهیختگان و صاحبان تجربه و دلسوزان مردم، جدای از سیاست در وقت غم و نگرانی می توانند با خلق آثار شیرین و رواج مهربانی و لبخند نگذارند جوانی آدمها به انتظار خوشی های موهوم به میانسالی و پیری برسد. *هر هنرمندی که یک گام به این سمت وسو بردارد، خدمت به مردم کرده است. استقبال از فیلم های طنز شاید یکی از نشانه های این نیاز باشد. *هفته گذشته در تهران در گالری آ یک اتفاق هنری افتاد. نمایشگاهی در مورد جغد بود. یک طبقه از نمایشگاه جغد های آستاد مسلم کاریکاتور، کامبیز درمبخش بود. طبقه دومش جغدیات نقاش جوان و واقعا هنرمند، سهیل حسینی بود. *حواسم به فلسفه جغد نبود. بعد از چاق سلامتی با استاد درمبخش، اولین جمله اش این بود که دیدم در فرهنگ عامه جغد را حیوان شومی می دانند، کمی کاریکاتور از جغد کشیدم و شیرین هم کشیدم تا به همین قدر بتوانم شومی را ازجامعه دور کنم. *مهربانی یک هنرمند پیر وکار کشته و مردم دوست را می شد در تک تک جملاتش دید. او نمیتواند بار مشکلات اقتصادی را کم کند. قیمت دلار را پایین بیاورد. جلو خشونتهای اجتماعی را بگیرد. بد اخلاقی های سیاسی را کم کند. هنر مند است. اما این قدر دلش برای مردمش می طپد که با جغدی بدون شوم بودن می خواهد کمی از شومی ودلشوره جامعه اش کم کند. *سهیل حسینی که شفاف تر و صریح تر این واقعیت را نقاشی کرده بود. چندین جغدی بر تابلو نشسته بودند که به شکل قلب بود. پر از عشق. به وجود هنرمندانی که می خواهند غم را وشومی را و تلخی را از جامعه دور کنند باید افتخار کرد.      لينك 2