طعم ایرانی شعر فردوسی

 

فردوسی برای ایرانیان طعم ویژه‌ای دارد. در شاهنامه‌اش به جز شعر می‌توان ایران پرعظمت را هم از نزدیک احساس کرد. 25 اردیبهشت روز فردوسی در ایران است. هفته گذشته موسسه گفت‌وگوی تمدنها تهران که ظاهراً جایی برای گفت‌وگو بین اندیشه‌ها در داخل کشور نمی‌بینند، به برگزاری مراسمی یک طرفه برای فردوسی اقدام کرده بود. در دوران ریاست‌جمهوری آقای خاتمی 14 روز به عنوان روزهای فرهنگی در تقویم ایران ثبت شد که یکی از آنها روز فردوسی بود. آقای مسجد جامعی که اولین سخنران این جلسه بود به این نکته اشاره داشت و در مورد صورتگری شاهنامه حرف زد. درست مثل وقتی که وزیر ارشاد بود و گزارش فعالیت می‌داد. آقای خاتمی هم صحبت خوبی در مورد فردوسی کرد. در مورد فرّه ایزدی شاهنامه حرف زد و می‌گفت شاهنامه فرّهی را ملاک فرد حاکم قرار داده و کسی که فرزانه است می‌تواند حکومت کند. خانم مجری جلسات خیلی احساس بامزگی می‌کرد و در بین آن جمع اندیشمند می‌خواست مطایبه کند، قبل از دعوت از استاد اسلامی ندوشن که می‌خواست با تخصص والایش در مورد فردوسی حرف بزند، طنز قدیمی پیامگیر تلفن شعراء مختلف را خواند. با دکتر ندوشن بعد از سخنرانی سلام و احوالپرسی کردم. بزرگواری کرد و گفت من با کامپیوتر و دستگاههای جدید خیلی ارتباط ندارم ولی می‌شنوم که شما در اینترنت خیلی تلاش می‌کنید. حرف استاد مشوق خوبی بود. ندوشن در مورد این حرف زد که اگر شاهنامه نبود ایران چه می‌شد؟ واقعاً هم شاهنامه نبود ایران باستان را چه کسی به امروز ما پیوند می‌زد. سخنران بعدی آقای دکتر ضیائی، رایزن فرهنگی ایران در هند بود. ایشان هم مقاله خوبی ارائه کرد. همه مطالب سخنرانی‌ها را می‌توانید اینجا بخوانید. روز بزرگداشت فردوسی یک روز پرافتخار برای ایران است. فردوسی آنقدر برای این مرز و بوم با شاهنامه‌اش ماندگاری ایجاد کرد که تا ایرانی هست نام فردوسی فراموش نخواهد شد. دست دوستان گفت‌وگوی تمدنها درد نکند که در این شرایط کشور، بزرگداشت فردوسی برگزار کردند.