انرژی هسته ای یا حقوق بشر

 

امروز تصادفی داشتم رادیو مجلس را در مسیرم داخل اتومبیل گوش می کردم. نمی دانم چه اتفاقی افتاده بود که آقای حداد عادل رئیس محترم مجلس داشت در مورد حق مسلم که همان انرژی هسته ای باشد حرف می زد و این که تمام ملت و مسئولان پشت این مسأله هستند و آمریکا بهانه گیری می کند و اگر بهانه ی انرژی هسته ای هم نبود مسأله ی دیگری مثل حقوق بشر را بهانه می کردند. این تحلیل را در محافل خصوصی هم بارها شنیده ام که بعضی ها می گویند حالا که قرار است به هر بهانه ای مورد تحریم قرار بگیریم و پرونده ی ما به شورای امنیت برود، آبرومندانه ترین مسیر، پرونده ی انرژی هسته ای است. قبول دارم آمریکا قصد بهانه گیری دارد. حتی واقعاً هم ممکن است که برای مسائلی مثل حقوق بشر اصرار به تحریم و بردن پرونده ی ایران به شورای امنیت را داشته باشد ولی قطعاً پرونده ای به نام حقوق بشر نمی تواند اجماع جهانی را ایجاد کند. وضع پرونده ی حقوق بشر در خیلی از جاهای دنیا بد است. همه آسیب پذیرند ولی تنها پرونده ای که می تواند دنیا را علیه ایران متحد کند – چنان که کرده است – و کشور را تا تحریم و مرز جنگ نظامی پیش ببرد پرونده ی هسته ای است. کره ی شمالی و عراق تجربه ی دوران معاصر است. اگر واقعاً آقای حداد عادل به این تحلیل ایمان دارد که پرونده ی حقوق بشر همان ظرفیت پرونده ی اتمی را دارد حتماً اشتباه می کند. اشتباهی که می تواند پرهزینه ترین اشتباه تاریخی و پرخسارت ترین آنها تلقی شود.