نامه ی احمدی نژاد به ژرمن ها و پاسخ اهانت آمیز آن

 

تا آن جا که من به یاد دارم یکی از وظایف مهم وزارت خارجه ی هر کشوری این است که قبل از صدور بیانیه ای و یا شرکت در کنفرانسی تمهیدات و چانه زنی های لازم را انجام دهد؛ اختلافات را در قطعنامه ها حل و فصل کند و کارهای تشریفاتی را انجام دهد که دیدگاه های رئیس کشوری که قرار است سفر کند یا بیانیه بدهد مورد قبول قرار گیرد. در عرف دیپلماتیک بدترین کار آن است که رئیس کشوری بیانیه بدهد و یا در اجلاسی شرکت کند ولی با بی توجهی فرد یا اعضاء، مواجه گردد. من خاطرات فراوانی از مسئولان وزارت خارجه ی کشورهای مختلف دارم که قبل از اعلام نظر و یا سفر رئیس یک دولت، چه وسواس ها به خرج می دادند. حتماً بعضی از آن خاطرات را می نویسم.

متأسفانه نامه ی آقای احمدی نژاد به مرکل، صدر اعظم آلمان بر عکس این شیوه، در خلأ برای آنان ارسال شد و در یک رفتار اهانت آمیز صدر اعظم آلمان گفته که به نامه ی احمدی نژاد پاسخ نمی دهد. نامه ای که معلوم باشد پاسخ آن داده نمی شود، تنها اهانت به نویسنده ی نامه نیست؛ بیشتر از آن اهانت به کشوری است که دنیا تلقی می کند رئیس جمهور آن از سوی مردم آن کشور نامه نگاری کرده است. برای رئیس جمهوری که خودش چنین خواسته، خیلی نمی توان ابراز ناراحتی کرد؛ اما برای مردم و ملتی که رئیس آنان به نام آنان نامه برای رهبر کشوری می نویسد که از قبل معلوم است رئیس آن کشور اعلام می کند به این نامه پاسخ نمی دهد، خیلی ناپسند و غیر قابل قبول است. رهبران کشورها باید تلاش کنند که جلو اهانت به مردم خودشان را بگیرند، نه آن که آنان را در معرض اهانت قرار دهند. محتوای نامه تاکنون برای ملت ایران روشن نشده است اما اگر چنین باشد که آلمانی ها گفته اند، نامه در مورد مسائل ایران نبوده است، اهانت بیشتری به ملت است که رئیس آن به جای حل مشکلات ملتش به مشکلات ملل دیگر توجه می کند.

یک بار معروف شد که جلوی این نامه نگاری ها گرفته شده ولی علی الظاهر رئیس جمهور مجدداً قصد نامه نگاری کرده است. جفاست ملت بزرگ ایران، تاریخ و افتخاراتی که دارد را در معرض اهانت ژرمن ها و یا هر کشور دیگری قرار داد.