زبان برره ای

اخیرآ سریالی در تلویزیون پخش می شود که در جایی به نام برره اتفاقاتی صورت می پذیرد و با زبانی فرضی به نام زبان برره ای، مکالمات انجام می شود.این یک بحث قدیمی است که آیا رسانه ها باید الزاماً از زبان رسمی استفاده کنند یا می توانند لهجه های واقعی و یا ساختگی را دستمایه ی طنز نمایند. گمان من بر این است که نباید طنز پردازان را از استفاده از لهجه ها محروم کرد. همین زبان برره ای یک بار دیگر هم در تلویزیون مطرح شد و به سرعت هم مثل این بار فراگیر شد ولی آسیبی به زبان فارسی نزد. تنها موج گذرایی بود که کمی لبخند را بر لبان جاری می کرد و ادبیات غنی فارسی هم با قدرت، کاربرد خودش را داشت. طنز بودن آن هم دلیل سرعت فراگیری آن در همه ی اقشار است.دیشب یکی از دوستان برای تبریک ماه رمضان sms فرستاده بود. نوشته بود ماه مبارک رمضان بید! آن را به شما تبریک وَگویم. لطف کنید. برای من هم از خودتان دعا در وَ کنید. وقتی آن را forward کردم تقریبا همه ی پاسخ ها هم به لهجه ی برره ای بود که به نوعی نوشته شده بودند ما دعا در وَ کنیم شما هم دعا در وَکنید.یا اینکه ما قابل نبیدیم که دعا در و کنیم .البته نظر ادیبان و اهالی ادبیات و دلسوزی های آنان محترم است و باید به آن توجه کرد ولی فکر می کنم اگر سخت نگیرند و بگذارند صدا و سیما یک مقدار هم برنامه ای پخش کنند که مردم خنده در وَ کنند، خوب است.