صندلی وسوسه انگیز ریاست تربیت بدنی

 

وزرشکاران و به­طور مشخص فوتبالیست­ها از مشهورترین آدم­های هر کشوری هستند. این واقعاً معجزه­ی این بازی است. یادم هست بعد از ماجرای برد تاریخی ما در بازی­های مقدماتی فوتبال در استرالیا که منجر به رفتن تیم ملی ایران به جام جهانی شد، یک روز اعضای تیم فوتبال به دیدار آقای خاتمی آمده بودند. جالب بودکه همه­ی کسانی که در ریاست جمهوری هر نوع کاری داشتند، به نحوی سعی می­کردند که سری به محل ملاقات بزنند. یا در قبل و بعد ملاقات فوتبالیست­ها را ببینند. از کارمند اداری تا باغبان و آب­دارچی و تلفن­چی و منشی. آن هم در محلی که همیشه پر از وزیر و وکیل و رئیس است و هیچ کس هم از داخل اطاقش برای دیدن آن­ها حتی سرک نمی­کشد.

شاید به دلیل این محبوبیت، صندلی ریاست سازمان تربیت بدنی کشور همیشه وسوسه انگیز است. آقای غفوری­فرد، آقای هاشمی طباء، آقای مهرعلیزاده سه رئیس سازمان تربیت بدنی بودند که پشت سر هم ریاست این سازمان را برعهده گرفتند و هر سه هم کاندیدای ریاست جمهوری شدند!. آن دو نفر که رأی نیاوردند. حالا خدا کند آقای مهرعلیزاده رأی بیاورد! ما که بخیل نیستیم.

ولی واقعیت این است که وقتی فوتبالیست­ها برای بازی محبوبیت دارند، این به معنای آن نیست که نظر آن­ها حتی در سیاست با همان محبوبیت مورد قبول مردم است. اصلاً این نوع بهره برداری­ها از قهرمانان کار نادرستی است. خود آن­ها هم باید دخالتی در این مسائل نکنند. گرچه بی­آن­که دخالت کنند هم مورد بهره برداری تبلیغاتی قرار می­گیرند.

در همان جلسه علی دایی به آقای خاتمی گفت که من در انتخابات 76 اصلاً اظهار رأی نکرده بودم ولی مرتب در روزنامه­های می­نوشتند که من طرفدار رقیب  شما هستم. آقای خاتمی هم گفت شما در هر صورت، عزیز هستید. دایی می­گفت هر چه هم تکذیب می­کردم کسی محل نمی­گذاشت!

حالا هم در آستانه­ی انتخابات چه خوب است که نه ورزشکاران از کسی حمایت کنند و نه سیاستمدارن از آنان بخواهند که حامی آن­ها باشند.