كريسمس، مناسبتی برای شادی و گفت‌وگوی اديان

 

امسال تصادف عجيبي در حوزه مناسبت‌هاي مذهبي اتفاق افتاده است. جشن حنوكاي يهوديان و عيد قربان مسلمانان و كريسمس مسيحيان، همه در يك ماه وپشت سر هم قرار گرفته است. اين جشن‌ها كه بر همه متدينان مبارك باشد؛ كريسمس آخرين آنهاست و به‌خاطر اينكه در اكثر نقاط دنيا آغاز سال نو است، در دنيا از اهميت ويژه‌اي برخورداراست.

در ايران تولد حضرت عيسي مسيح را يك مناسبت مسيحي مي‌دانند و به هموطنان مسيحي و يا مسيحيان عالم تبريك مي‌گويند. در حالي كه ميلا‌د حضرت مسيح براي مسلمانان عيد بسيار بزرگي است كه از بسياري از اعيادي كه به‌نام اعياد اسلا‌مي نام گرفته‌اند، بزرگتر و فرح‌بخش‌تر است. تعبيراتي كه قرآن در مورد حضرت عيسي مسيح دارد، لطيف‌ترين و زيباترين تعريف است. او را روح خدا، كلمه خدا، صالح و وجيه مي‌داند.

در مورد مادرش مريم نيز قرآن چنان از او با احترام و لطافت ياد مي‌كند كه چنين حرمتي در لا‌به‌لا‌ي آيات قرآني براي هيچ زني به كار نرفته است. بسياري بر اين باورند كه تعابير قرآن در مورد حضرت مسيح عميق‌تر و لطيف‌تر از تعابير قرآن در مورد ساير انبيا است. با اين حساب تولد حضرت مسيح در كنار تولد امامان و پيامبر و يا مناسبت‌هاي شاد مذهبي براي مسلمانان نيز عيد بزرگي است كه صميمانه آن را به مسلمانان و مسيحيان ايراني تبريك مي‌گويم.

كاش در اين روز كه تمام جهان، يا به دليل مسيحي بودن و يا به دليل نزديكي سال نو خود را در آستانه يك تغيير مي‌بينند و در اين جشن مذهبي ميلا‌د مسيح شادماني مي‌كنند، رسما مسوولا‌ن ايراني هم به خاطر احترام به قرآن و پيامبر بزرگ خدا جشن اعلا‌م مي‌كردند تا از اين فرصت براي يك‌صدايي متدينان بهره گرفته شود. واقعيت ديگر اين است كه همه اديان الهي در جهان كنوني كه فشار تمدن و مظاهر زندگي مدرن، جا را براي گرايش به معنويت تنگ مي‌كند، از دردها و مشكلا‌ت مشتركي رنج مي‌برند.

در مقابل براي مقابله با اين موج دين‌زدايي همه اديان نيز به همكاري و گفت‌وگو نياز دارند تا بتوانند با تكيه بر مشتركات كلا‌م خدا روح ديني را در دنيا گسترش بخشند. بايد باور كردكه دين عنصر مهمي در اين دنياست. اينكه در تمام دنيا، قدرت‌ها سعي در سوءاستفاده از دين دارند، نشانه اهميت و قدرت دين است.

در سال‌هاي اخير در اردوگاه همه اديان، شاهد حضور قدرتمندان سياسي براي بهره‌برداري از دين در جهت تخريب چهره اديان بوده‌ايم. نمونه بارز آن در جهان اسلا‌م كه فردي با نام بن‌لا‌دن بي‌دليل خود را نماينده‌ جهان اسلا‌م مي‌نامد و با حمله به برج‌هاي دوگانه آمريكا خشونت و ترور و وحشت را به نام اسلا‌م به جهان عرضه كرد، موج خشونت و كينه از اين رفتار با نفرت از اسلا‌م و نگراني از دين تفسير شد.

دشمنان ديرين اسلا‌م نيز بر اين وحشت و نفرت عمومي با عنوان اسلا‌م‌هراسي تا توانستند دميدند و افكار عمومي جهان را در برابر اسلا‌م قرار دادند. از سوي ديگر در اردوگاه مسيحيان نيز چهره خشونت‌طلبي مثل بوش كه خود را از متدين‌ترين رهبران آمريكا معرفي مي‌كرد، در عراق و افغانستان خشونت آفريد. اين مسابقه خشونت به نام دين بود و پايان آن نيز خواسته دين بود، اما در قرائت كاملا‌ متفاوت از دين.

در سالروز تولد حضرت مسيح كه برجسته‌ترين سمبل آن حضرت صلح و دوستي است بايد به قرائت صلح‌خواهانه دين توجه كرد. بايد همه اديان را دعوت به گفت‌وگو كرد. معناي گفت‌وگوي ديني، تغيير دين نيست.

هيچ‌كس از گفت‌وگوي اديان برداشت دعوت به تغيير دين را ندارد. گفت‌وگوي اديان پيدا كردن راه‌هاي همكاري مشترك براي رشد معنويت و صلح در جهان است.

و صلح عملي نخواهد شد مگر آنكه اديان با قدرت معنوي فوق‌العاده خود بتوانند بذر محبت را در دنيا پراكنده نمايند. كريسمس به دليل انتساب آن به حضرت عيسي بهترين فرصت بازشناسي دوباره نزديكي اديان است.

بشريت در دنياي فعلي نيازمند اين است كه مسابقه خشونت در برابر خشونت به نام دين را به مسابقه در فراخواني به صلح و دوستي تبديل كنيم. اين كار سختي است اما امكان‌پذير هست.

بار ديگر كريسمس مبارك باد.

 

http://www.roozna.com/Negaresh_site/FullStory/?Id=53140